Większość logopedów, korygując nieprawidłową realizację głoski „sz”, seplenienie, zaczyna pracę od wywołania poprawnego brzmienia, przechodzi do wyrazów, zdań... Często nie przynosi to pożądanych rezultatów, a terapia jest długa i żmudna, zarówno dla pacjenta jak
i terapeuty. Wynika to z nieprawidłowego podejścia do problemu. Trzeba zacząć
od podstaw, anatomii, wzmocnić to, co jest najsłabsze i przynosi niechciane efekty.
Terapia miofunkcjonalna wg Anity Kittel pomaga skorygować nieprawidłową pracę mięśni języka, ust oraz gardła w czasie odpoczynku, przeżuwania i połykania. Podczas terapii prowadzone są ćwiczenia postrzegania w obszarze jamy ustnej, ćwiczenia w celu poprawy pozycji spoczynkowej języka i warg, ćwiczenia języka i warg, ćwiczenia zasysania
i połykania oraz ćwiczenia całego ciała.
Terapia miofunkcjonalna wskazana jest wówczas, gdy występuje, co najmniej jeden
z poniższych objawów:
- Otwarte usta.
- Oddychanie przez usta.
- Pogrubiona i zaczerwieniona warga dolna.
- Wilgotna warga dolna.
- Ślina w kącikach ust.
- Język w pozycji spoczynkowej napiera na zęby albo leży między zębami.
- Seplenienie.
- Słabo wyrażoną mimikę twarzy,
- Problemy z postawą.
Jakie są możliwe następstwa nieleczonego zaburzenia miofunkcjonalnego?
- Stałe problemy z artykulacją lub/oraz niewyraźna wymowa.
- Wady zgryzu.
- Problemy ze stawami skroniowo-żuchwowymi.
- Z powodu ucisku i tarcia języka na dziąsła może powstać paradontoza.
Jak wygląda terapia?
Celem terapii miofunkcjonalnej jest uzyskanie prawidłowej pozycji spoczynkowej języka, zamknięcie ust i prawidłowe połykanie. Uzyskuje się to dzięki odpowiednim ćwiczeniom mięśni języka, warg oraz całego ciała, wykonywanym systematycznie pod kontrolą terapeuty oraz kontynuowanym w domu.
Terapia ta, przeznaczona jest przede wszystkim dla osób powyżej 9 r.ż., jednak nic nie stoi na przeszkodzie, aby jej elementy, wykorzystywać również w pracy z młodszymi pacjentami.