Większość logopedów, korygując nieprawidłową realizację głoski „sz”, seplenienie, zaczyna pracę od wywołania poprawnego brzmienia, przechodzi do wyrazów, zdań... Często nie przynosi to pożądanych rezultatów, a terapia jest długa i żmudna, zarówno dla pacjenta jak
i terapeuty. Wynika to z nieprawidłowego podejścia do problemu. Trzeba zacząć
od podstaw, anatomii, wzmocnić to, co jest najsłabsze i przynosi niechciane efekty.

Terapia miofunkcjonalna wg Anity Kittel pomaga skorygować nieprawidłową pracę mięśni języka, ust oraz gardła w czasie odpoczynku, przeżuwania i połykania. Podczas terapii prowadzone są ćwiczenia postrzegania w obszarze jamy ustnej, ćwiczenia w celu poprawy pozycji spoczynkowej języka i warg, ćwiczenia języka i warg, ćwiczenia zasysania
i połykania oraz ćwiczenia całego ciała.

Terapia miofunkcjonalna wskazana jest wówczas, gdy występuje, co najmniej jeden
z poniższych objawów:

• Otwarte usta.
• Oddychanie przez usta.
• Pogrubiona i zaczerwieniona warga dolna.
• Wilgotna warga dolna.
• Ślina w kącikach ust.
• Język w pozycji spoczynkowej napiera na zęby albo leży między zębami.
• Seplenienie.
• Słabo wyrażoną mimikę twarzy,
• Problemy z postawą.

Jakie są możliwe następstwa nieleczonego zaburzenia miofunkcjonalnego?

• Stałe problemy z artykulacją lub/oraz niewyraźna wymowa.
• Wady zgryzu.
• Problemy ze stawami skroniowo-żuchwowymi.
• Z powodu ucisku i tarcia języka na dziąsła może powstać paradontoza.

Jak wygląda terapia?

Celem terapii miofunkcjonalnej jest uzyskanie prawidłowej pozycji spoczynkowej języka, zamknięcie ust i prawidłowe połykanie. Uzyskuje się to dzięki odpowiednim ćwiczeniom mięśni języka, warg oraz całego ciała, wykonywanym systematycznie pod kontrolą terapeuty oraz kontynuowanym w domu.

Terapia ta, przeznaczona jest przede wszystkim dla osób powyżej 9 r.ż., jednak nic nie stoi na przeszkodzie, aby jej elementy, wykorzystywać również w pracy z młodszymi pacjentami.